Ontario i Quebec po raz kolejny zdecydowały, kto trzyma dźwignie władzy, a kto stoi w szeregu, a może w chłodzie
Jedną z najbardziej absurdalnych z kampanii, a było ich tak wiele do wyboru, była szaleństwo w dniach ostatnich, że jeśli głosujący chcieli uratować planetę, musieli głosować na liberałów. Pycha w tym twierdzeniu była równa jego idiotyzmu.
Wybory w Kanadzie nie dotyczą świata. Nie jesteśmy w stanie ocalić lub (z szacunkiem dla Grety Grinch) zniszczyć. Wybory w Kanadzie dotyczą Kanady, jak uczynić ją lepszą, silniejszą, zdrowszą i bezpieczniejszą dla jej obywateli. Są – lub powinny być – ćwiczeniami, w których przywódcy partii odświeżają nasze poczucie aspiracji i ideałów Kanady jako kraju, narodu.
Przede wszystkim powinni zadbać o to, aby porozumienie, które mamy ze sobą – Konfederacja – przechodziło zawsze niezbędną odnowę, odpowiadało na współczesne wyzwania i nadal zapewniało pokojowy, zamożny i odnoszący sukcesy kraj, jakim jest Kanada.
Cóż… człowiek może śnić, prawda?
To była sprzeczka między miernotami
W przypadku wyborów, które mieliśmy, niezdarne, trywialne, poniżające i małe wybory tuż po zakończeniu, nie odpowiadają żadnej z tych kwalifikacji. To była sprzeczka między miernotami. A następnego dnia, co mamy?
Tarcia i obawy na Zachodzie o godne ubolewania traktowanie głównego przemysłu, nękanie przepisów oraz protesty i opóźnienia sądowe, które sparaliżowały rozwój i wyparły miliardy kapitału z Alberty, przed wyborami wywołały nastrój i nastroje bliskie powszechnego gniewu na miejsce Zachodu w Konfederacji.
W szczególności Alberta bardzo słusznie – jak każdy, kto zwraca uwagę na prowincję, znał ją i bardzo się o nią troszczył – postrzegała siebie jako cel, pomocniczy w stosunku do obaw centrum w Ottawie, refleksję nad jednym z proponowanych wielkich projektów przez bardzo „postępowy” rząd Trudeau. Od samego początku pierwszego rządu Trudeau – z jego imponującą globalną postawą, niemal obozową prezentacją siebie jako mistrza globalnego ocieplenia – szaleństwo to miało odbyć się kosztem i ze szkodą dla jego obawy, zatrudnienie, przemysł.
Kiedy Catherine McKenna udała się do Paryża z prawie 400 delegatami na kolejny szczyt “Save the Planet”, było to o wiele więcej wiadomość dla Albertanów, niż dla niektórych światowych odbiorców. Na pewno nie pojawi się w Fort McMurray z 400 prawdziwymi wierzącymi, aby zobaczyć, co można zrobić dla bezrobotnych pracowników naftowych po pożarze i przed podatkiem węglowym.
Ćwiczę ten fragment tła, aby wskazać konsekwencje głosowania zeszłej nocy. Przed poniedziałkiem było gorąco. Teraz jest lawa. Nie będzie ani jednej dużej zachodniej postaci w jakiejkolwiek brukowanej koalicji, która powstanie. W ogóle nie ma zachodniego głosu. Ontario i Quebec po raz kolejny zdecydowały, kto trzyma dźwignie władzy, a kto stoi w szeregu, a może w chłodzie.
Co więcej, najbardziej prawdopodobna kombinacja w koalicji, w której postępowi liberałowie i jeszcze bardziej postępowi NDPers, jest jak szkic El Greco – jeden z tych naprawdę ponurych – dla Zachodu. Obywatele Prerii będą zadawać sobie pytanie – gdzie jesteśmy w tej kombinacji? Jak wysoko, skoro już minęła konieczność bycia słodką w tej sprawie, będzie następny podatek od emisji dwutlenku węgla? O ile trudniej będzie naciskać Trudeau / Singh na „przejście” przemysłu naftowego?
Młodzieńcza i lekkomyślna polityka amatorskiego rządu Trudeau – rządu motyli we wczesnych latach jogi i selfie – doprowadziła kraj do strasznej przełęczy, w której jedyne elementy, które naprawdę liczą się w narodzie – jego spójność, poczucie wspólnego starajcie się, aby wszystkie jego części i regiony działały wspólnie na wielkie problemy, jako jedno – te elementy są rozbite.
Przywróciliśmy blok, aby popchnąć Quebec i tylko kwestie związane z Quebec przed parlamentem narodowym. Alberta i jej siostrzane prowincje są wyobcowane jak nigdy przedtem. (Uwaga dodatkowa: przykład Bloku może zająć Zachód. Nie separacja, ale decyzja o kierowaniu partiami, których jedyną lojalnością jest prowincja, która je wybiera, a nie naród, nawet jak Bloc Québécois, przeciwstawiający się naród. W końcu działa dla Quebecu, a Quebec z pewnością zyskuje większą uwagę i większy szacunek od Ottawy niż Ottawa okazała Zachodowi.)
Wśród ekspertów jest teraz pytanie: czy będzie rurociąg TMX? Czy Jagmeet Singh lub Justin Trudeau odważą się zbudować rurociąg? To wcale nie jest pytanie. Nie dotyczy ani nigdy nie był pojedynczym potokiem (tokena). Wstrzymanie się, opóźnienia i ostateczny przymusowy zakup Trans Mountain to tylko symbol, przypowieść o całym paternalistycznym, Ottawskim traktowaniu przemysłu energetycznego, jego wkładzie w gospodarkę narodową, ulgę, jaką ofiarował tak wielu z prowincji poza nim Alberta.
Po wczorajszym głosowaniu sprawy poszły o wiele dalej, niż to, czy Trudeau idzie dalej i odwołuje Trans Mountain. Kto wie, na co on i Singh mogą się zgodzić. Zapytaj Grety.
Jakże wydrążony dzień później, przypominając sobie hasło dnia końcowego: Save the Planet – Vote Liberal. Planeta jest w porządku, dziękuję. Nasza Konfederacja może być jednak gotowa na ciężką przejażdżkę.
Następnego dnia po tym, jak mamy cały szereg świeżych separatystów z Quebecu w kanadyjskim parlamencie. Zachód, który tak długo chciał wejść, zniknął. Niegdyś spokojna i spokojna Konfederacja będzie testowana przez nowe niezadowolenie i od dawna przygaszone pasje.
Słoneczne dni, ludzie. Słoneczne dni.
Rex Murphy
Rex jest jednym z najmądrzejszych kanadyjskich umysłów, jakie mamy. Jestemy bardzo dumni z jego błyskotliwości i zrozumienia polityków oraz szaleństwa Trudeau.
NAPISZ W KOMENTARZU CO O TYM MYSLISZ !
Podoba Ci sie ten artykul? Podziel sie nim ze znajomymi! Facebook Twitter LinkedIn Google+ Email.
